Prawda boli najbardziej.

Barcelona, sierpień 2014

                Po nocy spędzonej u Alexisa zawiozłam Migiego do przedszkola. Sama wróciłam do mieszkania, wykąpałam się i przebrałam się w kwieciste spodnie, czarną bluzkę i białą marynarkę.  Na nogi założyłam czarne koturny. Wzięłam teczkę z projektami, aparat i wyszłam do pracy. Po południu dostałam smsa od Rodrigo, że odebrał małego z przedszkola i jest już z nim w domu. Ze spokojem mogłam dokończyć obróbkę zdjęć i podskoczyć na chwilę do Alexisa.

Byłam w drodze do mieszkania Alexisa. Mały rano zostawił u niego swojego ulubionego pluszaka, bez którego nie potrafi zasnąć. Całą drogę zastanawiałam się nad propozycją zlecenia, którą otrzymałam rano. Jeśli zdecyduję się je przyjąć będę musiała na dwa tygodnie wyjechać do Rio de Janeiro. Pół miesiąca ciężkiej pracy, ale w jakim miejscu. Wizja tego jest naprawdę kusząca. Niestety musiałabym rozstać się na ten czas z piłkarzem. Niby dwa razy nie wchodzi się do tej samej rzeki, ale jeżeli oboje się kochamy to, co stoi na przeszkodzie żebyśmy byli razem? Nic.

Byłam już na miejscu, nie pukałam, bo wiedziałam, że drzwi będą otwarte. On nigdy nie zamyka drzwi, kiedyś go okradną. Weszłam do mieszkania, na korytarzu dostrzegłam trzy torby treningowe. Z salonu słychać było rozmowę Alexisa, Gerarda i Cesca. Chłopaki znowu po treningu wpadli do Chilijczyka na ploteczki. Codziennie spędzają ze sobą tyle czasu na treningach i po nich też. Czy oni nigdy nie mają siebie dość?

- Czyli chcesz mi powiedzieć, że to, co się ostatnio działo, rola przykładnego tatusia miała być dla ściemy? Dla poprawienia Twojego wizerunku? A Mire? Co z nią, to też udawałeś?– usłyszałam podwyższony głos Geriego. Zrobiłam kilka kroków do przodu żeby lepiej słyszeć, co mówią.

- No tak. – odpowiedział Alexis w momencie, gdy stałam w progu salonu. Zamarłam, oczy momentalnie zaszkliły mi się łzami. Te ostatnie miesiące były tylko po to żeby ludzie zmienili o nim zdanie. Z niegrzecznego, ciągle balującego sukinsyna na ułożonego, kochającego ojca.

– A ty Fábregas, co tak zamarłeś? – szturchnął ze śmiechem Cesca i odwrócił się w moją stronę. Nagle z jego twarzy znikł uśmiech.

- Miguel… zostawił swojego króliczka. – wydukałam przez łzy. Wzięłam z kredensu pluszaka i wybiegłam z jego mieszkania.

Przez łzy nie widziałam nic, musiałam zjechać na pobocze. Zgasiłam silnik i oparłam głowę o kierownicę. Łzy, jedna za drugą spływały po moich policzkach.

- Dlaczego? Dlaczego znowu to robisz? Dlaczego znowu mnie ranisz? – krzyknęłam i uderzyłam ręką w pulpit. Przetarłam oczy i ruszyłam w kierunku domu.

Wpadłam do domu i od razu przytuliłam się do Rodrigo. Na niego zawsze mogłam liczyć. Był wsparciem w każdym momencie mojego życia.

- Mire, co się stało? – zapytał zaniepokojony.

- Aaaalexis. – wyszeptałam.

- Co on Ci znowu zrobił? – przytulił mnie mocniej i pogłaskał po włosach. – Cichutko. Nie płacz już.

Wierzyłam, że mnie naprawdę kocha, że stworzymy rodzinę, że znowu będę się budzić w niego wtulona, że Alexis którego spotkałam pięć lat temu w Saint-Tropez nie zniknął. Myliłam się. Nie chcę go znać, moja znajomość z piłkarzem to jeden wielki błąd. Chciałam żeby Migi miał ojca, ale on nie zasługuje na jego miano.

                Minęło już kilka dni, od tego czasu nie wychodzę w ogóle z domu. Mój braciszek robi zakupy, gotuje, zajmuje się Migim. Ja nie mam siły na nic, dnie spędzam na użalaniu się nad sobą, ciągłym płaczu, oglądaniu dennych filmów. Katuje samą siebie oglądając moje wspólne zdjęcia z Alexisem. Jedyną osobą, która wywołuje uśmiech na mojej twarzy jest mój mały synek. Nadal nie mogę zrozumieć, dlaczego, dlaczego Alexis mnie tak oszukał. Codziennie dzwoni, pisze smsy, każdego wieczoru puka do drzwi mojego mieszkania. Na szczęście mam Rodrigo, który za każdym razem go zbywa.

- Co mam z tym zrobić? – pyta za każdym razem wskazując na kolejny bukiet kwiatów.

- O, jeszcze ładniejsze niż wczoraj. Wyrzuć je. – odpowiadam z ironią.

Siedziałam niewymalowana, w szarych, dresowych spodniach i wyciągniętym swetrze przy łóżeczku śpiącego Miguela, gdy usłyszałam dzwonek do drzwi.

- Ona nie chce z Tobą rozmawiać, zrozum. – powiedział cicho Rodrigo do naszego gościa.

- Nie rozumiesz. Ja muszę jej to wytłumaczyć.

- Alexis, daj jej wreszcie spokój. Ona już wystarczająco dużo przez Ciebie wycierpiała.

- Ale ona nie zna całej prawdy. Pozwól mi z nią zamienić kilka zdań, proszę… Będę tu czekać aż z nią nie porozmawiam. – odparł pewnie. Usłyszałam trzask zamykający się drzwi. Po chwili zobaczyłam postać Rodrigo stojącą w drzwiach pokoiku Migiego.

- Mire może… - zaczął. Wiedziałam, co chce powiedzieć. Prędzej czy później będę musiała z nim porozmawiać.

*

Siedział na schodach z wielkim bukietem czerwonych róż. Ubrany w ciemne jeansy, białą koszulkę i granatową marynarkę.

- Masz 5 minut. – powiedziałam. Na jego widok znowu chciało mi się płakać. Tak bardzo chciałbym żeby było jak dawniej. Wolałabym tego nie wiedzieć i żyć w kłamstwie. Myślę, że tak byłoby lepiej. Chciałabym znowu się do niego przytulić, poczuć jego zapach, dotyk jego rąk.

- Przepraszam. To nie jest tak jak myślisz. – przerwał i podał mi bukiet. – Na początku był taki plan, przyznaję. Ale wszystko się zmieniło, gdy poznałem tego malca. Zmienił mnie. Pokochałem go, naprawdę. To, co mówiłem wtedy w nocy to prawda. Byłem głupi te pięć lata temu, że Cię zostawiłem. Ominąłem cztery najpiękniejsze lata życia naszego syna. Nigdy sobie tego nie wybaczę. Ale nie wybaczę też sobie, że znowu Cię zraniłem. Dostałem od Ciebie kolejną szansę, którą znowu zmarnowałem. – w jego oczach widziałam pełno smutku i bólu – Nie liczę, że dasz mi kolejną. Wiem, że wszystko spieprzyłem. Przepraszam. – nie wytrzymałam, łzy popłynęły mi po policzku. Zaczęłam uderzać w niego bukietem pięknych róż.

- Wybaczyłam ci, dałam kolejną szansę, chciałam by nasze serca znowu biły w jednym takcie, chciałam znowu móc przytulić się do Ciebie, a ty znowu zagrałeś na moich uczuciach. Nie wierzę już w nic. Jesteś pierdolonym, przeklętym, zarozumiałym, egoistycznym, pewnym siebie, pozbawionym uczuć i wszelkich znaków miłości dupkiem. Nienawidzę cię. Słyszysz? Zniknij z mojego życia… Raz na zawsze. - krzyczałam, wszystkie płatki leżały już na ziemi, tworząc czerwony dywan.

- Przepraszam. Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz. – powiedział i odszedł.

Wróciłam do mieszkania, położyłam się na kanapie i zaczęłam głośno płakać. Tak bardzo chciałam mu wybaczyć, ale nie potrafiłam.

- Oj siostra, siostra. Mam coś dla Ciebie. – powiedział uśmiechnięty Rodrigo wyjmując zza pleców pudełko lodów czekoladowych. – I mam jeszcze paczkę chusteczek.

- Dziękuję. – uśmiechnęłam się przez łzy. Rodrigo usiadł koło mnie i powiedział:

- O! I tak ma być. Masz się uśmiechać, bo wtedy wyglądasz najpiękniej. – pocałował mnie w czoło.

- Jakbyś nie był moim bratem już dawno bym za Ciebie wyszła. Jesteś najlepszy. – przytuliłam się do niego. – Rodri… Wyjeżdżam. Zabieram ze sobą Miguela i wyjeżdżam. – powiedziałam po chwili namysłu.

- Siostra, o czym ty mówisz? – zapytał zdezorientowany.

- Nie mogę tu zostać. Nie mogę…

- Mire, przecież ty go kochasz. On kocha Ciebie. Kocha Migiego. Inaczej nie stałby codziennie pod tymi drzwiami. Nie prosiłby o wybaczenie.

- Ja już nie mam siły. Nie potrafię mu wybaczyć… zaufać.

- Będę tęsknił. – skomentował.

- My też będziemy tęsknić. – powiedziałam i oparłam głowę na jego ramieniu.

 ---------------
Dammm. :) Myślę, że zaskoczyłam, prawda? Nie będę się długo rozpisywać. Chciałam tylko zaprosić na krótkie, świąteczne opowiadanko KLIK Mam nadzieję, że przeczytacie i skomentujecie.

Wesołych Świąt kochane! <3 

Spóźnione, wszystkiego najlepszego cariño!

Do następnego,
Ines ;*