Au rendez-vous d'amour de Saint Tropez

Saint-Tropez, lipiec 2009

Obudziłam się nawet wcześnie, wzięłam szybki prysznic. Umalowałam się i ubrałam czarne krótkie spodenki z wysokim stanem i tego samego koloru luźną bluzkę ze średniej długości rękawem. Pod spód założyłam kanarkowy strój kąpielowy z czarnymi elementami. Zjadłam śniadanie w hotelowej restauracji. Ciepły croissant z dżemem figowymi i karmelowa kawa. Mmm pycha. Pogoda była dzisiaj prześliczna. Słońce mocno świeciło, niebo było nieskazitelnie czyste. Postanowiłam dzisiejszy dzień spędzić na plaży. W torbę plażową spakowałam ręcznik, olejek do opalania i książkę Nicholasa Sparksa „The Last Song”.
Na plaży było już trochę ludzi, szłam po ciepłym piasku rozglądając się za wolnym miejscem blisko morza. Nagle na kogoś wpadłam.

- Przepraszam. - powoli podnosiłam głowę, aby zobaczyć twarz tej osoby. Pomarańczowe kąpielówki, idealnie wyrzeźbiona klata i czekoladowe oczy, które już znałam. – Alexis. – wybuchałam śmiechem.

- Pierwszy raz uważam za przypadek, ale drugi za przeznaczenie. Chyba jesteśmy sobie pisani. Ślicznie wyglądasz. – powiedział i pocałował mnie w policzek.

- Dziękuję. A czy jesteśmy sobie pisani to się jeszcze okaże. – odpowiedziałam z uśmiechem. – Ale nie powiem, fakt, że wpadam na Ciebie już drugi raz jest intrygujący.

- Przyciągam się jak magnes. – powiedział z zalotnym uśmiechem. – Jeżeli już jesteś to może dotrzymasz mi towarzystwa? Bo leżę tu taki samotny i smutny. – zrobił oczy kota ze Shreka.

- Jak tak ładnie prosisz.  – po raz kolejny wybuchał śmiechem.

- Mówiłem Ci już, że masz śliczny śmiech? Taki słodki, ale zarazem uwodzicielski. – mówił oplątując moje włosy na palcach.

Rozłożyłam swój ręcznik na leżaku koło Alexisa. Położyłam się i chciałam w ciszy się poopalać, lecz przy moim towarzyszu było to niewykonalne. Co chwilę o coś pytał, opowiadał kawały, nie potrafił przez chwilę usiedzieć w miejscu, wszędzie było go pełno.

- Alexis, czy ty potrafisz, chociaż przez minutę nic nie mówić? Proszę cię o pięć minut spokoju. – spojrzałam na niego błagalnie.

- Phi. Foch. Nie odzywam się do Ciebie. – udał obrażonego.

- Alexis no. Nie obrażaj się.

- Miałem ci dać spokój to daje. – głęboko westchnęłam i zapytałam.

- Co mam zrobić żebyś przestał się gniewać?

- Chcę buziaka. Tutaj. – pokazał na swój policzek. Podeszłam do niego i usiadłam mu na kolanach. Złożyłam soczysty pocałunek na jego policzku.

- Tak może być? – zapytałam.

- Jeszcze w drugi poproszę. – uśmiechnął się.

- A gwiazdkę z nieba też byś chciał?

- Wolałbym Ciebie. – wyszepnął mi do ucha.

- Wariat. – powiedziałam i trzepnęłam go w głowę. – Idź lepiej po coś do picia.

- Niech będzie. – wziął mnie na ręce i położył na moim leżaku. – Zaraz wracam piękna.

Doczekałam się spokoju, wyjęłam z torby książkę, położyłam się na brzuchu i zaczęłam czytać. Po chwili usłyszałam dźwięk smsa. Bez przekonania podniosłam się i poszukałam mojego iphona. Na wyświetlaczu zobaczyłam zdjęcie Rodrigo. Uśmiechnęłam się do wyświetlacza i odczytałam wiadomość. „Jak się bawisz siostrzyczko? Ja umieram z nudów w pracy. L Jak dobrze, że nie poszłaś w moje ślady i nie wylądowałaś w banku tak jak ja. Nie będę przynudzał, zadzwonię jutro. Buziaki ;*” Mój braciszek dwa miesiące temu się obronił i jest magistrem ekonomi i bankowości. Zawsze miał łeb do liczb. Teraz marudzi, bo musi odwalać czarną robotę. Jest bardzo ambitny, od razu pewnie chciałby być kimś. W sumie, kto by nie chciał? Rodrigo jest starszy ode mnie o pięć lat. Zawsze był kochającym, starszym bratem, który pomagał jak tylko mógł. Czy to przy pracy domowej z matmy czy wtedy, gdy musiał mnie kryć jak w nocy wymsknęłam się na imprezę. Nie raz wstawił się za mną przed rodzicami. Nie raz pozwalał mi się wypłakać na jego ramieniu. Rodri jest idealnym starszym bratem i facetem. Nie mogę zrozumieć, dlaczego nie potrafi zatrzymać przy sobie dziewczyny dłużej niż trzy miesiące. Jest mądry, przystojny, opiekuńczy, zabawny. Mam nadzieję, że niedługo znajdzie swoją księżniczkę.

Odpisałam tylko krótkie „Jest wspaniale, dziękuję. Buziaczki ;*” i powróciłam do swojej lektury. Długo nie było mi dane cieszyć się ciszą. Po chwili usłyszałam radosny krzyk Alexisa.

- Wróciłem! I mam przepyszne koktajle. – momentalnie się odwróciłam w jego stronę i zapytałam szybko.

- Jaki smak?

- Truskawka z bananem. – uśmiechnęłam się szeroko i wyciągnęłam ręce w stronę napoju. Był przepyszny, tym bardziej, że jest to mój ulubiony smak.

- Idę się wykąpać, idziesz ze mną. – powiedział chwilę po tym jak skończyliśmy pić koktajle.

- Nie, poczytam sobie.

- To nie było pytanie. – odpowiedział po chwili.

- Ale ja nigdzie nie idę. Przyszłam się poopalać. – odparłam.

- Tylko tak ci się wydaje. – podszedł do mnie, podniósł mnie i przerzucił sobie przez ramię.

- Alexis, do cholery zostaw mnie bałwanie. – nic nie odpowiedział tylko nadal szedł w kierunku morza. – Ludzie się patrzą. Puść mnie. – krzyczałam.

- Przykro mi skarbie, ale nie. – biłam go po plecach, wyrywałam się, ale nic to nie dało. Po chwili Alexis miał już wody po pas. Palce moich stóp zaczynały się zamaczać.

- Okej wygrałeś. Tylko nie idź już dalej, proszę. – powiedziałam zrezygnowana. Nie słuchał mnie kompletnie tylko szedł coraz głębiej. Żeby nie spać oplotłam ręce wokół jego szyi.

- Tu jest idealnie. Tylko uważaj, bo tu już gruntu nie masz. – powiedział i zaczął mnie puszczać.

- Co? Jezu, nie. – krzyknęłam i oplotłam nogi w pasie Alexisa.

- Ty się boisz wody. – stwierdził i zaczął się śmiać.

- Wcale nie. – skłamałam.

- Tak? To dlaczego się tak kurczowo mnie trzymasz?

- No bo… No dobra, boję się. Zadowolony?

- Spokojnie księżniczko, trzymam cie. – powiedział.

- Mówiłam już, że cię nienawidzę?

- I tak wiem, że masz do mnie słabość. – spojrzał mi w oczy i jedną ręką przegarnął niesforny kosmyk moich włosów za ucho. Nasze twarze zaczęły się zbliżać, za chwilę byśmy się pocałowali, ale coś mnie powstrzymało.

- Jesteś nienormalny. Zanieść mnie na brzeg, proszę. – powiedziałam.

- Niech będzie. – odpowiedział zrezygnowany.

Siedziałam na leżaku z książką w ręku, ale cały czas nie mogłam się skupić. Moje myśli skupiały się nad tym, co się przed chwilą stało, w sumie, co mogło się stać. Nie wiem, dlaczego go nie pocałowałam. Alexis był moim ideałem, mimo, że znaliśmy się niecałe dwa dni. Był przystojny, wysportowany, zabawny, słodki, potrafił mnie rozbawić. Cudowny. Jednak coś mnie powstrzymało. Z zamyśleń wyrwał mnie piłkarz, który stał nade mną i zasłaniał mi słońce.

- Robisz to specjalnie prawda?

- Żebyś wiedziała. Gdzie idziemy wieczorem? – zapytał.

- A gdzieś idziemy?

- Tak. Proponuje kolacje, a później spacer. Co ty na to?

- Nie masz mnie jeszcze dosyć? – odpowiedziałam z uśmiechem.

- Ciebie? Nigdy. O 19 będzie okej?

- Tak. Będę czekać. A teraz możesz mi odsłonić słońce.

Nic nie odpowiedział tylko głęboko westchnął. Położył się na swoim leżaku i zaczął bawić się komórką. Na plaży byliśmy jeszcze kilka godzin. Około godziny 17 zaczęliśmy się zbierać. Rozstaliśmy się pod moim hotelem. Wzięłam prysznic oczyszczający mnie z piasku i słonej wody. Zjadłam przepyszną brzoskwinię, którą kupiłam sobie po drodze. Stanęłam przed szafą i zastanawiałam się, co ubrać. Chciałam wyglądać zjawiskowo. Postanowiłam założyć pomarańczową sukienkę na ramiączkach z wycięciami w pasie. Na szyje założyłam złoty łańcuch, a na nogi białe kremowo-białe szpilki. Dobrałam do tego małą torebkę w kolorze butów. Zrobiłam makijaż, powieki pomalowałam brązowym cieniem, a usta ciemnym błyszczykiem. Włosy zostawiłam rozpuszczone. Okręciłam się dookoła własnej osi przed lustrem. ‘Idealnie’ powiedziałam sama do siebie. Spojrzałam na zegarek, za 10 minut była umówiona z Alexisem. Postanowiłam zejść już przed hotel. Piłkarz czekał tam już na mnie. Ubrany w jeansową koszulę i spodenki do kolan w kolorze cegły. Na stopach miał szare buty typu szczurki. Podciągnięte rękawy koszuli do łokcia i niezapięte trzy guziczki. Nie powiem, wyglądał genialnie.

- Wyglądasz… Wow. Zamurowało mnie. – powiedział Alexis.

- Właśnie widzę. Dziękuję. – pocałowałam go w policzek. – To gdzie mnie dzisiaj zabierasz?

- Niespodzianka. Zaufaj mi. – objął mnie ramieniem i ruszyliśmy. Przez całą drogę piłkarz opowiadał o swojej karierze, o tym jak marzy żeby kiedyś zagrać dla Blaugrany. Było widać, że piłka nożna to nie tylko jego praca, ale też ogromna pasja. Mówił też o swojej rodzinnej miejscowość. Z tego, co się dowiedziałam, jest to małe miasteczko na północy Chile położone na wybrzeżu Oceanu Spokojnego. Ponoć bogata dzielnica w porównaniu do biednej jest strasznie mała i przepaść między nimi jest ogromna. Alexis jak tylko może pomaga Tocopilli finansowo.

- Jesteśmy. – powiedział, gdy dotarliśmy do małej zatoczki. Po środku plaży, na rozłożonym dywanie stały dwa drewniane fotele i zastawiony stół. Wokół porozstawiane były lampiony i doniczki z egzotycznymi kwiatami. Słońce już zachodziło powoli w morzu, na pomarańczowo-różowym niebie pojawiły się małe obłoczki. Wszystko to wyglądało niesamowicie.

- Tu jest przepięknie. – skomentowałam. – Kiedy zdążyłeś to zorganizować? 

- Tajemnica. – powiedział i podał mi kieliszek napełniony czerwonym winem. – A teraz zapraszam do stołu. – odsunął fotel żebym usiadła. Chwilę później zjawili się kelnerzy, nie mam pojęcia skąd oni się tam wtedy wzięli. Alexis z minuty na minutę mnie coraz bardziej zaskakiwał. To jest zbyt piękne żeby mogło być prawdziwe. Kolacja minęła na w bardzo miłej atmosferze. Żartowaliśmy, opowiadaliśmy różne historie, kilka razy Alexis wywołał u mnie łzy śmiechu. Słońce już zaszło, robiło się coraz ciemniej, na niebie zaczęły pojawiać się gwiazdy. W tle leciały różne romantyczne piosenki. W pewnym momencie piłkarz zapytał:

- Zatańczymy?

- Z chęcią. – odpowiedziałam i zdjęłam szpilki żeby się nie zapadać w piasku. Z głośników akurat leciało „High” Jamesa Blunta. Położyłam ręce na ramionach Chilijczyka, a on swoimi objął mnie w pasie. Kołysaliśmy się w rytm piosenki, spojrzałam mu głęboko w oczy i zapytałam:

- Czy ty na pewno jesteś prawdziwy? Jesteś zbyt idealny.

- Nie jestem idealny. – odpowiedział i nasze twarze zaczęły się do siebie zbliżać.

- Jesteś. – powiedziałam i go pocałowałam. On tylko na mnie spojrzał, uśmiechnął się i pocałował mnie jeszcze raz. Miał takie miękkie, ciepłe i słodkie usta. Całował tak delikatnie, jeszcze nigdy nie poznałam chłopaka który tak dobrze to robi. Jedną rękę zaczęłam przeczesywać jego krótkie, czarne włosy. A Alexis zaczął całować mnie po szyi, znalazł mój słaby punkt. – Idziemy do mnie czy do Ciebie? – wyszeptał mi do ucha.

- Do Ciebie jest bliżej. – odpowiedziałam i skradłam mu kolejny pocałunek. Założyłam swoje szpilki, chwyciłam go raz rękę i poszliśmy do mojego hotelu….

-----------

No i oficjalnie mamy wakacje! Ja co prawda już od środy, ale przemilczmy to. :P Przybywam do was z nowym rozdziałem, trochę dłuższym niż ostatnio. Mam nadzieję, że się spodoba. Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze, ale proszę o więcej! :3 No to, życzę wam wspaniałych wakacji. Tymczasem lecę się dalej pakować.

Do następnego, 

Inés ;*